آئین مستان

ويران شده خانه ی اميد / بقيع و كاشانه ی اميد

بقية الله آجرک اللّه / اي آن كه داری قنوت صبر

آقا مدد كن تو جان زهرا / بشكن از اين غم سكوت صبر

شيعه كفن پوش آماده ی رزم / در لشكرت ای صاحب زمان

فرمانده ی عشق ياهو كشد تا / كه بشنود گوش اين جهان

تا كی خموشی زين پرده پوشی / گرديده چون شيعه بی قرار

دست عدو را كوته كن آقا / با ضرب شمشير ذوالفقار

ای يوسف زهرا العجل

غضب کن ای شاه علقمه / شده جسارت به فاطمه

بنشان به جا دشمن علی را / اي پهلوان دشت بلا

مدد كن آقا حرم بسازی / برای زهرا چون كربلا

تا كی بكوبد شيعه سرش را / آقا چو بر ديوار بقيع

پنهان بريزد اشک از دو ديده / از غربت غم بار بقيع

ما در صف تو جان بر كف تو / در انتقام ياس علی

عدو بداند زنده نماند / غضب كند عباس علی

مدد مدد شاه علقمه

كرده جسارت خصم پليد / بر ساحت قرآن مجيد

دست يدالله كوته نمايد / دستان ناپاک دشمنان

ديگر نمانده طاقت كه شيعه / گيرد زبانش را بر دهان

ای حافظ دين قرآن و عترت / امام هشتم آقا مدد

خشمی نشان ده به خصم جانی / توهین اين شده بی حد و ادب

اللّه اكبر اللّه اكبر/ شد بانگ تكبير شيعيان

از خصم حيدر امير و صفدر / شد نفرت ما ديگر عيان

شاه خراسان امام رضا

دوباره ما میسازیم با اشك و سوز سینه

یك حــــرم قشنگی تو بـقـیـع مـدیـنـه

گلدسته و مناره تا سیم دل بشه وصل

اونجا مدد مـیـگیـریم از مــادر ابالـفـضـل

با دلای دیـوونه سر به جـنــون می زاریم

خشتِ طلا و نقره با دل و جون می یاریم

بقیعُ باز میسازیم با قلب و روح بی تـاب

از اولش قشنگتر به عـشــق روی اربــاب

وقتی میاد آقامون به انتقام مادر

می کشه دشمن ها رو با ذوالفقار حیدر

آی کبوتر که نشستی روي گنبد طلا 

هر کجا پر میزنی تو حرم امام رضا

من کبوتر بقیعم با تو خیلی فرق دارم 

جای گنبد سرم به روي خاک ها می ذارم

اونجا هر کی می پره طائر افلاکی می شه 

اینجا هر کی می پره بال و پرش خاکی می شه

اونجا خادما با زائرا مهربونن 

اینجا زائرا رو از کنار قبرا می رونن

تو که هر شب می سوزه صد تا چراغ دور و برت 

به امام رضا بگو غریب تویی یا مادرت

پشت پنجره های بقیع اشک ها می ریزه

برای شب های بقیع اشک ها می ریزه

ز در غم های بقیع اشک ها می ریزه

می سوزم از اینکه چرا این شبا زائر نداری

غریبی هم حدی داره ای بقیع

زائر تو آسمونه وقتی دلش تنگ میاد

سر روی خاکت میزاره ای بقیع

کجای تو قبر مادرمه این آرزوها تو باورمه

که ببینم اونجا هم حرمه

امون امون ای دل از غریبی

زائرا وقتی جمع میشن روضه می خونن

زائرا وقتی جمع میشن روضه می خونن

تا روضه می خونن میان همه رو میرونن

چرا مدینه با زائرات نا مهربونن نا مهربونن

خونش خراب شه اون کسی که خونت ویرونه کرد

کاش بشه مثل کربلا انشاالله

بهشت آل فاطمه چرا داره خاک می خوره

  اونجا کجا مشهد کجا ای خدا

هر کسی میاد اونجا میخونه بقیع خونه مادریمونه

پس چرا باید خاکی بمونه

امون امون ای دل از غریبی

آنکه نام تو را نهاد بقیع / رتبه ای داده ات بلند رفیع

  خاک نیستی خوبی / به همه اهل دل تو محبوبی

چه شده ای سپهر مهر محبت / گمبدت کو کجاست بارگهت

کو ضریح چهار اولاد کو / پر درد است سینه ام یا هو

آی خدا کی صبرت سر میاد، ای خدا مگه نمی بینی چه می کنن تو عالم بچه های اولی، دومی و سومی؛ هنوز خون ریزی مدینه ادامه داره

کو ضریح چهار اولاد کو / پر درد است سینه ام یا هو

تا این اندازه کینه، گنبد خراب کردی، رواق خراب کردی، گلدسته رو خراب کردی

سنگ روی مزار نیست / یک نشان از هقارها هم نیست

ای بقیع اینچنین ات کدام دیوانه / کرده ای دل خراب ویرانه

حتی حیوون هم این کارایی که اینا می کنن، نمی کنه. می آوردن حیوانات قبر ابی عبدالله رو شخم بزنند برای اینه قبر پیدا نباشه تا حائر میومدن جلو تر دیگه نمی رفتن هر چی این حیونا رو با شلاق میزدن تکون نمی خوردن به زبان بی زبانی میگفتن اینجا حریم بچه ی زهراست.نه جا داره اینجا این بگی؛ آی غریب حسن آی غریب آقام

اینچنین ات کدام دیوانه / کرده ای دل خراب ویرانه

ای خدا نسل ریشه اش بکنت / آنکه قلب خدای را شکنت

ضد حق اهل جاهلانه چرا / اینقدر جهل جاهلانه چرا

هر چه آن روز تیره شد آن شد / هتک حرمت ز اصل قرآن شد

دنیا   1400  سال است /حق حیدر تمام پایمال است

باز گرفته دلم برای مدینه

باز نشسته دلم به پای مدینه

شکر خدا عاشق دیار حبیبم

شکر خدا که شدم گدای مدینه

بال فرشته است، سایبان قبورش

بال فرشته است،خاک پای مدینه

در کفنم تربت بقیع گذارید

صحن بقیع است، کربلای مدینه

دست من و لطف دست با کرم تو

جان به فدای بقیع بی حرم تو